ریده

می‌کش نیم‌ کنون که مرا آفریده‌اند زان مشت گل که گاه سبوگاه جام بود

سرهای عزیزان همه را همچو سرزلف در پای فکنده است و پس آنگاه بریده است

غلام قامت آن لعبتم که بر قد او بریده‌اند لطافت چو جامه بر بدنش

من کار ترا به سایه دیده تو سایه ز کار من بریده

نه سبزه‌اش به طراوت نه لاله‌اش به صفا فضای باغ به کشت چریده می‌ماند

نسل شیران بریده شد ز جهان اینت شادی و اینت عیش و بطر

گفت لا واللّه اگر شاه جهان قوت خود سازد ازین شوریده جان

اثر‌های آن شاه آفاق‌گرد ندیدم نگاریده در یک نورد

اگر جز تو سری دارم سزاوار سر دارم وگر جز دامنت گیرم بریده باد این دستم

عشق آمد و نزاریِ شوریده حال را از خانه کرد بر در و بنشست جای اوست