ریخ

لگد کرد و بشکست‌ و افکند و ریخت گلوی گل تازه از تن گسیخت

امشب از چشم و مغز خواب گریخت دید دل را چنین خراب گریخت

به شمشیر هر دو برآویختند همی زآهن آتش فروریختند

ضایع نشود ریختن خون جگر کاخر بدمد صبح امید چاکر

شه ز بس خون که ریخت از شش سون گوی یاقوت شد زمین از خون

اگرچه ریخت فلک خونم از سخن اهلی خوشم که بر در او خاک آستانم کرد

ز جامم جرعه ای ماندست باقی که آن بر خاک خواهم ریخت ساقی

خصم اگر بر آسمان یابد گذر مریخ‌وار ره چو مهر تیغ‌زن، بر آسمان باید گرفت

ای مست ناز اگر همه باید بخاک ریخت یکبار ساغر از کف ما می توان گرفت

این که در کوی تو دل رنگ اقامت می ریخت کاش بر ریگ روان طرح عمارت می کرد