رگا

زمین عجم گورگاه کی است درو پایِ بیگانه وحشی پی است

برین پاک یزدان کند آفرین بزرگان ملک و بزرگان دین

دانی تو خداوند که ده پانزده سال است تا نزد بزرگان سخنم هست محقق

تا بخندد ارغوان و گل ز باد نوبهار تاکه شاخ زعفران پرگل شود در مهرگان

مهیمنیست درین بارگاه لم یزلی که عرش اوست دل و فرش اوست ارض و سما

بزرگانی که از آن آستانند بسی در سایه اش یارب بمانند

از کوی تو یکره نگذشتم که بهرگام بر خاک ره افتاده بسیار ندیدم

گرانجانی بود بار گران بر دل بزرگان را به سوزن عیسی ما بار بر گردون نخواهد شد

ایا مثال تو پرگار عقل را نقطه و یا نوال تو میزان جود را شاهین

سپس کامپویه با بزرگان شهر به بستند آئین همه کوی شهر