رکز

گشود او مرکز و واصل نگردد نمود جان او حاصل نگردد

مرکز تسخیر دل جز دیده نتوان یافتن گوش‌مینا حلقه‌ای گر دارد آن جام است وبس

نقل حکمش نه همین مرکز کل دارد و بس به امانت قدری نیز بر کهسار است

خواجۀ دل زنده قطب عالم است مرکز دوران چرخ اعظم است

دارند دل و دیده پر از آتش و آب وز مرکز خاکی گذران چون بادند

همیشه تا که به یک نقطه جاکند مرکز هماره تا که به یک پا همی‌ رود پرگار

دهر را مرکز خاکش همه نقشی ست بر آب تا ببینی فلکش هم گرهی بر باد است

مگر دل مرکز عرش بسیط است که این چون نقطه وان دورِ محیط است

قوله یا أَیُّهَا الْمُدَّثِّرُ ای مرکز اقبال و منبع افضال، ای مطلع جمال و مختار ذو الجلال، ای چادر بشریّت در سر کشیده و در گلیم انسانیت پوشیده شده، اگرت قرب ما آرزوست «قُمْ» بنا و اسقط عنک ما سوانا، از خود برخیز و از برخاستن خود برخیز در حریم عزّت ما گریز. چادر بشریّت از خود باز کن. گلیم انسانیّت از راه دل بردار تا دل صحرایی شود، مرغ وار در عالم ارادت بر هواء طلب پرواز کند، بآشیان قرب رسد.

بر نقطۀ امرو نقطۀ جان بر مرکزِ عمرِ جاودانه ست