رکابدار

موکب صبح را فلک دید رکابدار شه داد حلی اختران نعل بهای صبح‌دم

مرکب حسن را سوار شده صد چو یوسف رکابدار شده

و مرا گواه میکرد بر هر خلوتی و تدبیری که رفتی که او را مکروه است‌ . و من نیز در آن مهمّات می‌بودم. و کار دل برداشتن از ولایت‌ و سستی رای بدان منزلت رسید که یک روز خلوتی کرد با بو سهل و من ایستاده بودم، گفت: ولایت بلخ و تخارستان به بوری‌تگین‌ باید داد تا با لشکر و حشم ماوراء النّهر بیاید و با ترکمانان جنگ کند. بو سهل گفت: با وزیر درین باب سخن بباید گفت. امیر گفت: با وی میافگنی‌ که او مردی معروف است‌؟ و مرا فرمود تا درین مجلس منشور و نامه‌ها نبشتم و توقیع کرد و گفت: رکابداری‌ را باید داد تا ببرد. گفتم: چنین کنم. آنگاه بو سهل گفت: مگر صواب باشد رکابدار نزدیک وزیر رود و فرمانی جزم باشد تا او را گسیل کند . گفت: نیک آمد. و نبشته آمد بخواجه بزرگ که «سلطان چنین چیزهای ناصواب میفرماید، خواجه بهتر داند که چه میفرماید .» و مرا گفت‌ :

هست ابتدای دولت و خواهد شدن هنوز فغفور پرده دارت و کسری رکابدار

داغ فرمان رکابدار تو را بر سرین سیاه و گلکون است

منت از دو حلقهٔ چشم رکابدار و در خشم تو عنان‌کشان روان و همه خلق در رکیبت

گشت سوار براق و از سر اخلاص روح الامین شد رکابدار محمد

قیصر شرابدار تو چیپال پاسبان خاقان رکابدار تو فغفور پرده‌دار

گردن کشان لشکر اعدات را بقهر بسته رکابدار تو گردن بپالهنگ

معمّا نبشتم بخواجه و احوال بازنمودم و رکابداری را گسیل کرده آمد و بخواجه رسید، خواجه رکابدار را و منشور و نامه را نگاه داشت که دانست که ناصواب‌ است و جواب نوشت سوی من‌ باسکدار .