روغ

بر آن سرم که چراغی ز روغنم ماند دمی که این تن بیخورد و خواب بگدازد

خورشید ملک داده هوای تو را فروغ اقبال و بخت کرده خزان تو را بهار

بگو سرو از چه گردد آتش من که آب افشاند بر وی نفط روغن

فروغ گوهری در دیده من خواب می سوزد که می ریزد نمک در پرده های خواب دریا را

فروغ روز تو بر فرق ما نمی تابد به نکهت دم صبحیم از صبا قانع

در شیشهٔ نبید فروغی نیافتم گفتی نبوده است درو هیچگه نبید

با قهر و لطف معشوق در عاشقی فروغی هم چشمه‌سار زهریم، هم کاروان قندیم

ای آن کسی که گرفته است آسمان شرف ز آفتاب کمالت همیشه فرو فروغ

به جز از اشک فروغی که ز چشم تو فتاد قطره دیدی که نیارد به نظر دریا را

شرری کز فروغ نور لقاش بیشتر هست و بیشتر باشد