روشناس

به چه امّید در زمانهٔ کور شاهد طبع، روشناس کنم؟

خوشم که ضعف چنان کرده روشناس مرا که چشم آینه مژگان کند قیاس مرا

فرزندی او نام پدر کرده بلند چون ابر که روشناس از بارانست

در خاکدان عبرت غیر از نفس چه داریم پر روشناست بیدل شمع مزار عنقا

آن فتنه ای که مرا از تو التماس نیست تا هست او به ملک دلم روشناس نیست

ذره‌ای را روشناس صد بیابان گفته‌ای قطره‌ای را آشنای هفت دریا کرده‌ای

در حسن نقش تن ندهد دل چو ساده شد آیینه روشناس به دیدن نمی شود

امشب که روشناس اثر بود آه ما بیدار بود بخت ولی دیده خواب داشت

یاد روی او کتانم را لباس ماه کرد عشق او آیینه ام را روشناس آه کرد

هر طرف هنگامه‌ای گرم است از من همچو شمع روشناس انجمن دارد سرافشانی مرا