روزگار

در دلم باز آمد او، یاری کن، ای خون جگر تا بگریم سیر من بر روزگار و روز خویش

چه داند کسی غیر پروردگار که فردا چه بازی کند روزگار

رکن دین مسعود سعد روزگار کز وجودش خاست سعد روزگار

برو چو بخت هنرمند روزگار سیه چو آه عاشق مهجور سرد باد سحر

او را از بزرگانِ روزگارش در علم لغت و نحو نامبرده‌اند که به فقه نیز دانا بود.

از صرف روزگار مجوی ای مجیر هان چیزی که او به هیچ گرانمایه آن نداد

از روزگار باد تو را صد هزار شکر ای صد هزار جان همه پیوند جان تو

روزگاری یکی از مراکز زبان فارسی در قلب آسیای میانه به شمار می‌آمد.

کار اهل صلاح یافت فساد روزگار رنود و اوباش است

شد صرف در هوا و هوس روزگار ما غافل ز پیک مرگ که می‌آید از قفا

دست امید در تو زدم از برای آنک باشد که بر سرم ننهد روزگار پای

سپهر منت این اصطناع بر گیرد ستاره قیمت این روزگار بشناسد