رهین

رهینِ باده اگر خرقه را ز دوشِ منِ آذر نمی‌گرفت، نمیداد باده باده فروشم

بزرگ بار خدایا نکو شناخته ای که نیست یک تن چون من تو را رهی و رهین

رهین منّت دریا نمی توان گشتن بگو به ابر، ز چشم من آب بردارد

ره اسباب بر رویش ببندد رهین این و آنش کم پسندد

از پی خون خسان تیغ چه باید کشید چون ملک الموت هست در کف رایت رهین

با هر محیط، خویش، نه هم‌رنگ می‌کنم نی لحن خود، رهین هر آهنگ می‌کنم

علم رهین وی است عالم و اعلم چه شد دل حرم خاص اوست عرش معظم چه شد

صاحب گاوش بدید و گفت هین ای بظلمت گاو من گشته رهین

فهتف هاتف: و أنارهین جنادل و تراب‌

به تلخ عیشی تن در دهد هر آندل کو به عشوه لب شیرین تو رهین گردد