رهگذار

از رهگذار بار چه برخیزد ار دمی دل را گشایشی رسد از بند موی تو

کدام قصر دل افروز و پایهٔ محکم که پیش باد قضا خاک رهگذاری نیست

چون برگ ریز دولت تو شد روان ملک آراست چون بهار همه رهگذار ملک

چه شرح غصّه دوران دهم که بر دل من هزار بار نشسته ز رهگذار جهان

زان فروزد سخن گزار چراغ زین بسوزد به رهگذار دماغ

منه در رهگذار چون منی دام مکن خود را برای هیچ بدنام

دانی که کیمیای سعادت بود کدام خاکی که گاه گاهی در رهگذار اوست

ز رهگذار تو کی بر دلی نشست غباری مگر غبار رهت کان نشست بر دل اختر

ز چهره هیچ نماند نشان ولی ما را نشان چهره برین رهگذار خواهد ماند

آخر گشاد تیر علوم تو از علاج بر مرگ سوی شخص فروبست رهگذار