رهن

راز کره پیاز مانند پیش دل تو برهنه چون سیر

بر خاک کف پای تو چون رخ نالم ور پیرهنم نگنجم از بس بالم

در فکر آن موی میان از بس‌که‌گشتم ناتوان می‌چربدم صد پیرهن بر پیکر لاغر صدا

اگر شمشاد اگر سرو ار صنوبر به اندام تو ای گل پیرهن نیست

ور تو می‌بینی که پایت بسته‌اند بر تو سرهنگان شه بنشسته‌اند

بوی گل وصال کجا میرسد بمن بگشا قبا که نکهت ازین پیرهن بس است

که بر مس ما کیمیایی کند به نقد خرد رهنمایی کند

بازآی چون نسیم سحرگه ببوستان تا غنچه همچو گل بدرد بر تو پیرهن

آمد آن سرهنگ و گفت ای جان گداز نیست باکی زهره ی خود را مباز

همو ما را در اینجا رهنمون کرد نمود عشق خود اینجا فزون کرد