رهزن

ای زده راه بر دلم نرگس نیم مست تو رهزن دل شدی مرا روح روان کیستی

ملالت نفزایید دلم را هوس دوست اگر رهزندم جان ز جان گردم بیزار

آن عدو بندی ، که از عدلش در اطراف زمین دزد رهزن رهنمای کاروان گردد همی

دامن ریگ روان را خار نتواند گرفت دست رهزن کوته است از کاروان عاشقان

زین مشت پرکه رهزن آرام‌کس مباد برآشیان الفت عنقا زدیم پا

رهزن نفس را شناخته بود گنجهایش نگاهبانی داشت

از کوی رهزنان طبیعت ببر قدم وز خوی رهروان طریقت طلب وفا

همچو غول از رهزنی دم میزنی کار مشتی خسته بر هم میزنی

آن غمزه‌ای که یک تنه می‌زد به صد سپاه در ره کدام قافله را کرد رهزنی

هستند رهزنان خزان، گوش بر صدا بی صوت ازان بود جرس کاروان گل