رهروی

مگو کسوت جغد و شاهین یکی است که هر رهروی را در این ره تکی است

چو بیند رهروی بر رهگذاری به رویش از ره غربت غباری

صائب قدم شمرده نهد بر بساط گل در پای رهروی که شکسته است خارها

خواهد شدن ز حیرت چون نقش پا زمین گیر هر رهروی که پیشی بر رهنما گرفته

ز حرف‌حرف کلامم هجی‌کنان گذراند چو رهروی که به پایش بود نهاده شکال

ایمن ز انقلاب شود آب در گهر آسوده رهروی که به صاحب نظر رسید

هر رهروی که رفت رسید او به منزلی جاوید می رود به نهایت کجا رسید

رهروی کز کاروان یک بار دور افتاده است خار را از پا به منزلگاه می آرد برون

اهل کام و ناز را، در کوی رندان راه نیست رهروی باید جهانسوزی نه خامی بی غمی

گردم هلاک فره فرجام رهروی کاندر تلاش منزل عنقا شود هلاک