رهبری

گر شبی در زلف مشکین، روی را پنهان کند رهبری را برفروزم شعله‌های آه را

کجا در سوی کلّی رهبری تو که مانده چون بَقَر بیشک خری تو

از منازل مه نیارستی که سر بیرون برد گر نکردی آفتاب رأیش او را رهبری

از هیبت قدر بنهادند رو به جبر وز بیم رهزنان نگزیدند رهبری

درین راه اوحدی را رهبری نیست دلیل این بیابانم تویی بس

خلاف عادت اگر چرخ یاوری می کرد به خاک کوی توام بخت رهبری می کرد

بقدر عقل خود گر رهبری تو ره شرع از حقیقت بسپری تو

تنها نه او خراب، برون آمد از میان و آنان که کرده اند در این راه رهبری!

هم به انبیا جمله رهبری هم به اوصیا جمله سروری

زنهار تا بپویی بی رهبری درین ره زیرا که این بیابان خون‌خوار می‌نماید