رها

ز صحن صحرا کهسارها پدید آمد ز بس که گشت بدن های کشتگان انبار

در خواب کرده‌ای ز رهاوی مرا کنون بیدار کن به زنگله‌ام کانم آرزوست

رود سازان همه در کاسهٔ سرها به سماع شربت جان ز ره کاسه‌گر آمیخته‌اند

ز هر دو جهان سوزناکان عشق دل و جان خود را رهانسته‌اند

رهایی سرنوشت طالعم نیست چو نی می افتم از بندی به بندی

گفتم « بیا وفا کن وین ناز را رها کن شاخی شکر سخا کن، چه کم شود از آن کان ؟»

پیشانی گشاده سختی کشان بود همواریی که کوه و کمرها در او گم است