رنجیدن

کور را از رهبرِ بینا بریدن غافلی است بی‌سبب از عیب‌بینِ خویش رنجیدن چرا

اگر چه گفت سخن چین حدیثی از دهنت ولی به هیچ نباید ز دوست رنجیدن

از بخشش بی جای تو مجنون گشتم رنجیدن را بهانه ای میجستم

تو آموزی طریق مصلحت‌بینان و می‌دانی ز حرف دشمنان از دوست رنجیدن ستم باشد

جز اینکه مایه رنجیدن دگر باشد نیافتم سبب مهربان‌نمایی تو

بهر خرسندی میلیّ و نرنجیدن غیر سخنی گفت نگاهش به زبان دگرم

خاطر افسرده ام جویا محیط عالم است دهر را ماتم سرایی می کند رنجیدنم

آن طرز غافل دیدنش آن دیدن و خندیدنش آن بی سبب رنجیدنش آن رنجش صلح آورش

صبر رنجیدنم از یار به روزی نکشید طاقت من چو همین بود چه می رنجیدم

قفا خوریم و ملامت کشیم و خوش باشیم که در طریقتِ ما کافِریست رنجیدن