رعونت

بی‌رعونت قدم نخواهی زد بی‌ریا هیچ دم نخواهی زد

آخر انجام رعونت چون شمع می‌کشد تار رگ‌گردن ما

نمی رسد به سرافکندگی رعونت نفس ز سرو بیش بود فیض، بید مجنون را

چو شمع سرفکنم تاکجا زشرم رعونت گران فتاد به دوش من آن خمی‌که ندارم

از رعونت نقش هستی در بساطم زنگ بست آب روشن گرچه بود آیینه دارم همچو سرو

مزاج خاکسارم با رعونت بر نمی‌آید جبین بر سجده مشتاقست احرام ادب بندم

وضع رعونت مخواه تهمت بنیاد عجز بر سر زانو گذار گردن خم در بغل

در خانه زین هر کس شمشاد ترا بیند داند که رعونت را معراج همین باشد

یابد ز جامه خانه او خلعت قبول هر تن که از لباس رعونت مجرد است

نه سروم کز رعونت سبزه را در زیر پامانم چمن از خاک برخیزد چو من از خاک برخیزم