رصد

هزاران هزار و چهارصد هزار گزیده سپه بود و نیزه گزار

چارصد زیبا کنیزک همچو ماه ایستاده بود پیش او براه

جهان بودشان سالیان چارصد نگهدار کشور بدندی زبد

دگر چارصد دست زربفت چین گزید آنچه پوشیدی از به گزین

یک روز علی (ع) بگریست. گفتند، «چرا همی گریی؟» گفت، «هفت روز است تا هیچ مهمان در خانه من نرسیده است». و یکی نزدیک دوستی شد و گفت، «چهارصد درم وام دارم». و به وی داد. بگریست. زن وی گفت، «چون خواستی گریست نبایستی دادن». گفت، «از آن می گریم که از وی غافل مانده ام تا وی را بدان حاجت آمد که بر من سوال کرد».

جزیریست این چارصد میل بیش چو پهنا درازیش آید به پیش

موبدان و مغان به زیج و رصد داشتندی حساب سال درست

صد مرتبه زد بخت به هم زبح و رصد را این هفت فلک اختر مسعود ندارد

جز رصدان سیه سپید نشاندن بر ره جان‌ها ز روزگار چه خیزد

چو وا جستیم از آن صورت که حالست رصد بنمود کاین معنی محالست