رشید

از نورهاست خورشید از طبعهاست آتش از سنگهاست یاقوت از فصلهاست نیسان

چو دیدند لهاک و فرشیدورد چنان پایداری از آن شیرمرد

نهاده غاشیه‌اش خورشید بر دوش رکابش کرده مه را حلقه در گوش

برتر از خورشید شد کار سخن شب ندارد روز بازار سخن

او چو خورشید فلک من ماهم من کمین بنده او و او شاهم

گنج بر سر مشو چو ابر سفید پای بر گنج باش چون خورشید

خورشید رخا ز رشک رویت هر مه چون من ز غمت ماه بموئی بجهد

رمزی است خط دوست که چون بخت سرآید آب سیه از چشمه خورشید برآید

عاشقان هر سو میان باغ کرده بزمگاه همچو ملک شهریار از فر خورشید ز من

خواست چراغت که بمیرد ولیک رو که به خورشید موید شدی