رشد

سخن اینست که می نوش و دگر هیچ مپرس مرشد عشق همین یکسخن آموخت مرا

همی برشد آوازشان بر دو میل به پیش سپاه اندرون کوس و پیل

ز میدان یکی بانگ برشد به ابر تو گفتی زمین شد به کام هژبر

دل و بازو و تیغش ار بودی برشدستی به برترین سلم

شب چو دیوان به حصار فلکی راه زدند اختران میخ بر این برشده درگاه زدند

بنده طلعت آن باش که آنی دارد یا رب هئی لنا من امرنا رشدا

محتشم نیست زیان در سخن مرشد عشق من از آن سود نکردم که سخن نشنیدم

نه نم ز آسمان آمدی بر زمین نه بر آسمان برشدی گرد کین

«چون رسول بغرنین رسید، باد تخت و ملک در سر برادر ما شده بود و دست بخزانه‌ها دراز کرده و دادن گرفته و شب و روز بنشاط مشغول شده، راه رشد را بندید و نیز کسانی که دست بر رگ وی نهاده بودند و دست یافته، نخواستند که کار ملک بدست مستحقّ افتد که ایشان را بر حدّ وجوب‌ بدارد، و برادر ما را بر آن داشتند که رسول ما را بازگردانید. و رسولی با وی نامزد کردند با مشتی عشوه‌ و پیغام که «ولی عهد پدر وی است و ری از آن بما داد تا چون او را قضای مرگ فرارسد، هر کسی بر آنچه داریم، اقتصار کنیم‌ . و اگر وی را امروز بر این نهاد یله کنیم، آنچه خواسته آمده است از غلام و پیل و اسب و اشتر و سلاح فرستاده آید، آنگاه فرستد که عهدی باشد که قصد خراسان کرده نیاید، و بهیچ حال خلیفت ما نباشد، و قضاة و اصحاب برید فرستاده نیاید.»

گر غروب آمد به گور اندرشدی باز طالع شو ز مشرق چون مهی