رسوائی

عاشقی نازم که بعد از مرک مجنون نام او تا قیامت بهر لیلی بار رسوائی کشد

طشت رسوائیت فتد از بام دیگ اندیشه تو ماند خام

فتادی گر کسی را طشت از بام ز رسوائی خبر نشنیدی ایام

آخر بدهی به ننگ و رسوائی بی شک یک روز لاف و لامش را

جنون و عشق بتان باعثم به رسوائیست کجاست می که مهیا شدست مایحتاج

واندرین شهر به صد رسوائی بر خر هجو سوارت سازم

کو جنونی تا ز رسوائی نباشد خجلتم نقص عشق است این که شرم از روی مردم می کنم

ز رسوائی کنون طاقت ندارم که سر در حضرت جانان برآرم

از بام چو افتاد مرا طشت برندی رسوائی از اندازه برون شد شده باشد

شیدائی عشقم من و رسوائی جانان با حور و بهشت و ورع و زهد به بستم