رسم

مرا امید وصال تو چون ز باد هواست نشان کوی تو میپرسم از نسیم شمال

خور و پوشش و فرش و خوبان به هم نکرد ایچ از آن رسم کش بود کم

به صورت غریبم، به معنی غریب به شاه غریبان رسم عنقریب

رسم روزگار این است که همه جا آزادگان پایمال آن ماده گان باشد.

کسی را کند ارج این بارگاه که با داد و مهرست و با رسم و راه

رضی ملت و دین ایکه با افاضت تو برسم طعنه توان گفت ابر را فیاض

بار غم بر دل و دل بر سر زلفش ترسم که گرانی کند و بگسلد این رشته زهم

جان او را برای عالم غیب کرده خالی ز رسم و سیرت عیب

یاران ز تو پرسم که مرا یار کجاست آن نگاری که دلم بردهمان یار کجاست

در وصل او مشکل رسم، تا زان من دانی مرا چون از من من بگذرم، آنجا بماند اوی او