رستخیز

هر کجا بر سرِ کویی بنشستم عمدا رستخیز آمد و طوفانِ ملامت برخاست

وقتی نسیم خلق تو بر خامه‌ام وزید تا رستخیز خیزد ازو نافهٔ تتار

هم‌چو عرصهٔ پهن روز رستخیز نه گو و نه پشته نه جای گریز

چنین گفت کاین رستخیز از کجاست چنین بیم از اندک سپه تان چراست

یکی را بزد بر میان تیغ تیز برآورد از جان او رستخیز

چنین که مستم از آن هر دو چشم مخمورت به رستخیز قیامت خبر نخواهم شد

بماند ز ما نام تا رستخیز به پیروزی و دشمن اندر گریز

شکر صفای سینه، کنون آشتی کنم در رستخیز اگر بشناسم نعیم خویش

باز این چه رستخیز‌ست این خود کجا درآمد این را که ره نموده‌ست از بهر فتنه ایدر

تا روز رستخیز همین است شاه و بس وین نکته آشکار بود نزد اهل راز