رزمی

من که ندادمی زکف یکسر مو به عالمت نعش نهاده برزمین می روم از براین دمت

که بد آدمی شوم و ناپاکدین امیر از یزید، اندر آن سرزمین

ببستم طلسم اندرین سرزمین تو بردار بخش خود ایدر همین

کند جام بی‌باده را یرزمی نگاهش چو مستانه افتد به وی

ز هر سو پراکنده رزمی بساخت سپه را ز بیشه به هامون بتاخت

در گلستانی که یک نخل خزان دیده است خضر از رعونت برزمین چون سرو دامن می کشم

به ارهنگ فرمود سالار ترک که امروز رزمیست ما را بزرگ

درین سان سرزمینی تخم دعوی نمی‌آرد به جز شرمندگی بار

این بود سرنوشت که زین سرزمین مرا افتد به حشر وعده دیدار اهل بیت

سوی پارس کردند آهنگ جنگ که آرند آن سرزمین را به چنگ

.مهارت زیاد در هنرهای رزمی ونبرد تن به تن