رزمگه

ززیلوو خرگه در آن رزمگه زمین هشت شد آسمان گشت ده

برزمگه شد و از دل کشید نعره و گفتا که ای گروه زحق بسته چشم از پی ناحق

ز گردی کزان رزمگه بردمید فلک چادر سرخ در سر کشید

گر از رزمگه پی نهد پیشتر وگر جنبد از خویشتن بیشتر

یکی رزمگه ساخت شطرنج وار دو رویه برآراسته کارزار

بحلقۀ زره اندر برزمگه تیرش چنان رود که بدرّد حریر را سوزن

در آن رزمگه داد مردی بداد چو آتش در آن فیل گوشان فتاد

چو به حمله باز دست تو به تیغ تیز یازد همه رزمگه به چشم تو به مرغزار ماند

همه رزمگه پر ستام و کمر پر از آلت و لشکر و سیم و زر

ازان پس بران رزمگه بس نماند سپه را سوی شهر ایران براند