ردم

تو مکان ساخته‌ای در دل سلمان وانگه من مسکین ز پیت کون و مکان می‌گردم

جهان گر در سر عشقت کنم من به جان تو که از عهدت نگردم

ایمان من اندر شکن زلف بتان شد کافر کندم دل که اگر گردم ازین کیش

مستم مدام و نیست ز هشیاریم خبر بازم بعشوه چشم تو میگیردم ایاغ

در نظر روشن بود چون نور چشم آبروی اشک مردمزاده ام

عشقت بدر من آمد و در در زد در باز نکردم آتش اندر در زد‌

خَلَقَ الْإِنْسانَ مِنْ عَلَقٍ (۲) بیافرید مردم را از خون بسته.

چون خود گفتی که ناامیدی کفر است فرمان تو بردم و امید آوردم