ردا

از این آیینه روی خود مگردان که می گوید که جانت را امانم

لاف را آینه‌پرداز محبت مکنید به نفس هیچکس این شعله نیفروخته است

بت پرستی که نگشته است ز خود رو گردان به چه امید به بتخانه رساند خود را

زاهد از ورد خویش می نازد صوف از واردات می گوید

چو دمدار برداشتی پیشرو به منزل رسیدی همی نو به نو

به زخم هستی اگر شرم بخیه پردازی‌ست عرق‌کن ای شررکاغذ آنچه غمازی‌ست

برداشت رسم موکب باران و کوس رعد وین مختصر نمونه کنون اشک و شیونست

چو از کار مصر او بپردازد به یونان و یونانیان تازد

چنین بود تا بود گردان سپهر گهی جنگ و زهرست و گه نوش و مهر

ترا قیمت به علم است و به کردار تو همچون من در افزودی به گفتار