رخو

به ننگ و نام ناید این بیان راست ترا باید ز سر اینجای برخواست

از گل ابری چه شوکت می فزاید بحر را دل چو شد از عشق پرخون دیده تر گو مباش

نمی شود که نباشد کنار من پرخون رفیق تا بود این چشم خونفشان با من

ندارم خیال میان تو هرگز که از گریه پرخون کناری ندارم

که از رنج دیگر کسی برخورد جهانجوی دشمن چرا پرورد

نجویم کلاه و نخواهم سپاه ببرم سرخویش در پیش شاه

پر بدش از باده مینای وصال روز وشب سرخوش زصهبای وصال

آنکه ترا دیده بوَد شیرخوار شیر تو زهر‌یش بود ناگوار

چو برناید امیدی از در خلق در امید برخود بسته باشیم

سرمه کش چشم مرا از خاک پایت ورنه من عالمی پرخون کنم از چشم خون‌پالا چو دل