رخساره

بهر جان و دل آن دو رخساره گونه گونه بلاست می گویم

باز از هوای شعله ی رخساره ای، سلیم چون شمع کشته، سوختن از سر گرفته است

روشن کنند شمع ز رخساره بتان بادام و شکر از لب و چشمانشان برند

راز می پوشم، تا کس به نداند لیکن اشک و رخساره نشان است چه تدبیر کنم

قطار قطرهای اشک بر رخساره هر دو یکی چون رشته رشته در، یکی چن صفحه صفحه زر

ای شاه تویی چشم به رخسارهٔ‌ گیتی کز چشم بدگیتی بادی تو به یک سو

می توان یافت ز رخساره گندم گونت کز بهشت ای صنم حورلقا می آیی

خال به رخسارهٔ نکوی تو می‌گفت چارهٔ چشم بد زمانه سپند است

هستم از جان بنده رخساره آن پادشاه رفت از مکتب مه من گشت احوالم تباه

چو خاک خفتگان رفتم به رخ، و اکنون که حاصل شد چگونه بر چنان یاری چنین رخساره ای دارم؟