رحیل

بیمار سفر گزیدم از عیسی لب خشک رحیل کردم از کوثر

الوداع ای دلبر نامهربان بدرود باش الرحیل ای لعبت شیرین زبان بدرود باش

من بنده ، تا ز منشأ خود کرده ام رحیل وندر جوار مجلس تو جسته ام مقام

- عبدالغفور رحیل دولتشاهی، شاعر، مؤلف، نویسنده و از آموزگاران نامدار کشور متولد ولسوالی بگرام

وقت رحیل سوی من آمد وداع کرد پس بازگشت و روی سوی‌کاروان نهاد

به اهل حرم گفت میر جوان که وقت رحیل است ای بانوان

صدای طبل رحیل است شادیانه او کسی که توشه به اندازه سفر بسته است

در چرخ نیابی تو نشان عاشق در چرخ درآیی بنشانهای رحیل

می شوی وقت رحیل از غفلت خود باخبر در حضر سنگینی خواب گران معلوم نیست

گرچه بار رحیل از اینجا بست طالب وصل توست هر جا هست

در ۱۹۷۳ مجموعه داستان چهارمش را با نام رحیل المرافی القدیمه (کوچ بندرهای قدیمی) منتشر کرد که از نظر منتقدان یکی از مهمترین آثار اوست. غاده در این مجموعه داستان کوتاه، با زبانی ادبی مسئلهٔ غامض روشنفکری عرب و تعارض بین افکار و اعمال را توصیف‌می‌کند.

که دیدی کآمد اینجا کوسِ پیلش‌؟ که برنامد ز پی بانگِ رحیلش‌؟