رحی

هر کرا پیری نباشد در طریق کی شود سر مست از جام رحیق

چشم مسافر چو بر جمال تو افتد عزم رحیلش بدل شود به اقامت

بهر شرحی که میگویم کلام است ترا بینی در این معنی تمامست

بدان مکارهٔ پرحیله و فن بگفتا مرد کور از قلب روشن

معنبر شبی محفلی ساختم بنا بر طرب طرحی انداختم

رحیق عربی (قرآن ۸۳:۲۵) وام‌واژه فارسی است.

غریو کوس بدان حد که نور بخشد چشم گرفته روح بعزم رحیل پای افزار

گرد باد خزان کرد به ما به رحیل آری وز لشکر نوروز برآورد دماری

گه رحیل چو بگذاشتم همی اسباب ز آب دیده همی گشت گرد من گرداب

مگر سروش رحیلی بگوش جان آمد دل گرفته گشاید زکربت غربت

زدند کوس رحیل و تو از غرور هنوز سرای پرده پندار میزنی برکن