رحبه

پاسخ علی بن ابی طالب (در رحبه) به ۱۰ سؤال پادشاه روم از معاویه در حالی که او از جواب عاجز مانده بود.

بده ای باد خوش مزاج جوان خبر رحبه و سر ماجان

اتفاقا به در رحبه بوفدی برسید همه اعیان و بزرگان نشابور و هراه

رانده از رحبه دواسبه تا مناره یکسره از سم گوران سر شیران هراسان دیده‌اند

«قالُوا» ای یقول لهم الاتباع: «بَلْ أَنْتُمْ لا مَرْحَباً بِکُمْ أَنْتُمْ قَدَّمْتُمُوهُ لَنا» ای زیّنتم لنا الکفر و دعوتمونا الیه حتی صرنا الی العذاب، «فَبِئْسَ الْقَرارُ» ای بئس المستقرّ. و قوله: «مَرْحَباً» معناه بلغت مرحبا و نزلت مرحبا، ای وردت موردا فیه رحب و سعة، و تقول: رحّب بی‌فلان اذا قال لک مرحبا، و الرّحب السعة، و رجل رحیب الصدر واسعه، و فلان رحیب الکفّ، و رحبة المسجد العرصة ببابه، و جمع الرحبة رحاب، و تقول: ضاقت علیّ الارض بما رحبت و ضاقت علیّ الارض برحبها، و قال بعضهم لغیره مرحبا، فاجابه: رحبت علیک الدنیا و الآخرة.

جان سرگشته رحبه می طلبد تا ز جودت دو اسبه بگریزد

در آن روضه، از گلرخان سمنبر؛ در آن رحبه، از مهوشان سهی قد

کنار دجله ز خوبان سیم‌تن خلخ میان رحبه ز ترکان ماه‌رخ کشمر

جابر رَحْبی گوید بیشتر اهل رَحْبه منکر بودند کرامات را، روزی بر شیری نشستم و در رحبه شدم و گفتم کجااند ایشان که اولیاء خدا را به دروغ دارند پس از آن هیچ چیز نگفتند.