رحال

گوی سیمین شود به ‌هرحالی هرکجا عنبری بود چوگان

برحالت غریبی او آسمان گریست تنها نه آسمان همه کون و مکان گریست

خدایگانا یک نکته باز خواهم راند که هست درگه عالی تو محط رحال

بمن گفت ای وای برحال ما ازین قرعه نیکو نشد فال ما

جیش شام، از طلیعه ی شه روم؛ کرده شد رحال و عزم رحیل

شب چو شاخ ارغوان یکتا قبا می‌آمدی آنچنان پُرحال و رنگین از کجا می‌آمدی

اینک به ره کعبه درگاه شهنشاه امروز به حکم تو مرا شد رحال است

برحال زار خسته دلان هیچ ننگری حیرانم از تکبر و جاه وجلال تو

آمدش اولاد بشور و نوا کی تو به هرحال پرستار ما

تاکی هوای آخور آخر برون خرام تات از پی رحیل به کوهان نهم رحال