رج

دو پای گل چنان پیچید بر پای که گفتی چار میخش کرده برجای

که آن مرد نام آورجنگ جوی که با من به میدان در آورد روی

مگر زان کِشت او را دیده در جان که او را زود آرد بار مرجان

بخت از تو همی نازد کار تو همی سازد آن کس که بد آغازد فرجام برد کیفر

تو بزن بر من همی من برجهم دست گه بر رو گهی بر سر زنم

لاله بر شاخ زمرد به مثل قدحی از شبه و مرجانست

به جای لاله زبرجد برآید از سرکوه به جای برگ زمرد برون دمد ز شجر

هرجا نشسته، بی سروسامان نشسته است نقش دلم به عشق، پریشان نشسته است

صاحب درد ز طوفان بلا جان نبرد نوح هرجا که رود دیده پر نم با اوست

ز فرقت لب مرجان شکر آگینت بجان رسیدم کار و بلب رسیدم جان