ربای

روان خصم رباید و گرچه خصم بزرگ بود به شوخی ‌گرگ و به چارهٔ گرگین

می رباید خال اقبال از رخ مقبل به حکم تیر آه مستمندان در دل شبهای تار

ستاننده چابک رباییست زود که نتوان ستد باز هرچ او ربود

آهوی چشم تو، ای ترک کمربند کمانکش دل شیران بیابان برباید ز پلنگی

مبرهن است ز شبنم ربایی خورشید که در بساط فلک نیست دیده سیری

می رباید کوه را چون کاه صائب سیل عشق ورنه کوه قاف و صبر پایدار من یکی است

تو ز پرده گر درآیی چه کنی به جان مردم که ز عشوهٔ نهانی دل خلق می‌ربایی

از رخش نور ربایی همه را وز درش کار گشایی همه را

کهربایی که بدمحصّل کاه اوهم ازشغل خویش باز استاد

یوسف خود را بتوانی ربود گر به چنین گرگ‌ربایی رسی