ربانی

برو ای خواجه و شه را بگدا باز گذار مهربانی کن و مه را بسها باز گذار

ازو بر هر سری مهری نهانی است وگر خشم آورد هم مهربانی است

مشرق انوار روحانی منم مغرب اسرار ربانی منم

به رنج از دوستی سیری نیابیم ز راه مهربانی رخ نتابیم

تو با خلق خدا، چون مهربانی خدای خلق، با تو مهربان است

سعدیا گوسفند قربانی به که نالد ز دست قصابش

مدد بخشد اگر عشق آفتابِ‌ قطره دشمن را چو مادر، مهربانی طفل شبنم می‌توان کردن

معلوم مهربانی اهل هوس که چیست بشنو سخن که عاشقم و مهربان منم

تمام مهربانان را به خود نامهربان کردم به امیدی که سازم مهربان نامهربانی را

مرا گر به تن مهربانی کنید دلم را بدین رزم و کین مشکنید