رایحه

دوش ز ره قاصدی خرم و خندان رسید کز نفس او به دل رایحهٔ جان رسید

از یمن دل و زیر رایحه الله بجهاند از کوه تن چو برق یمانم

بی رایحه ی زلف تو در فصل بهاران از باد هوا خادم ریحان نتوان بود

ذوق سخن مرد را نشان کمال است درد کند آشکار رایحه عود

شاه فلکت مشتری بازارست روح ملکت رایحه گلزارست

هر نفس کز خط مشکین تو رانم سخنی از لبم رایحه ی عنبر سارا بشنو

این چه انفاس روان بخش عبیر افشانست که ازو رایحه ی مشک ختن می آید

رایحه‌ای از نفسش مشک ناب برگ گلی از چمنش آفتاب

بهر زمین که خرامی چو آهوی مشگین ز خاک رایحه مشگ ناب برخیزد

از شهر دگر، گرچه ندارم خبر اما از رایحه خود رند شناسد تره از رند