راویه

در سال ۱۷۶۲ ، آنتوان دو فاوری به قسطنطنیه نقل مکان کرد و ۹ سال را در آنجا گذراند. وی ژانر بی شماری از صحنه‌های زندگی روزمره در ترکیه را در زمان لویی شانزدهم نقاشی کرد و همچنین مردم محلی و شخصیت‌های برجسته خارجی را به تصویر کشید. به ویژه یک عکس از سفیر فرانسه، شارل گراویه، کنت ورگن (۱۷۸۷–۱۷۱۷)، که بین سالهای ۱۷۵۴ تا ۱۷۶۸ در قسطنطنیه زندگی می‌کرد، و تصویری از آنت دوویویر دو تستا همسر گراویه (۱۷۹۸–۱۷۳۰) قابل توجه است. وی پیش از این با تستا، بازرگان و عضوی از یک خانواده برجسته جنوسی که چندین قرن در پرا اقامت داشت، ازدواج کرده بود. فاوری هم سفیر و هم همسرش را با لباس غنی ترکی به تصویر کشید.

بنده‌ای می‌شد سیه با اشتری راویه پر آب چون هدیه‌بری

راویه بر دوش ابر از امر او رعد غران یک نهیب قهر او

اگر کسی را سودا غالب باشد و به معالجات صفراویه اشتغال نماید، هلاک گردد. و همچنین هر مرض روحانی را دوائی است که از آن تجاوز نتوان کرد. «رب تال للقرآن و القرآن یلعنه » شعر:

چنانکه چار عرابی ز آب چاه بدلو کند براویه بندد بر اشتران صعاب

، در آن حال مسلمانان فروماندند، و شیطان ایشان را وسوسه کرد که چه امید دارید بظفر؟ و چه ظن بری؟ که آب ایشان دارند و جای خوش و هامون ایشانراست و قوت و شوکت و کثرت ایشان راست و شما می‌گویید که اولیاء خدائیم و رسول خدا با ماست و آن گه با جنابت و حدث نماز میکنید و بتشنگی روز و شب میگذارید. این چنین وسوسه‌ها در دل ایشان افکند، تا رب العالمین بجلال عزت خویش و کمال مهربانی خویش میغ و باران با ایشان فرو گشاد، و بسیار ایشان را باران بارید و مسلمانان از ان بخوردند و غسل بکردند، و راویه‌ها و مطهره‌ها از ان پر کردند، و گرد از جامه خویش پاک فرو شستند، و آن زمین ریگستان بباران سخت گشت، و چهارپایان مردمان در آن روان شدند و آن وسوسه شیطان در دل ایشان برخاست، و خوش‌دل گشتند. این است که رب العالمین گفت: وَ یُذْهِبَ عَنْکُمْ رِجْزَ الشَّیْطانِ ای وسوسته، وَ لِیَرْبِطَ عَلی‌ قُلُوبِکُمْ بالیقین و الصبر و الایمان، وَ یُثَبِّتَ بِهِ الْأَقْدامَ حتی لا تنوخ فی الرمل بتلبید الارض و قیل: یقوّی القلوب فیکون سببا لثبات القدم.

راویه پر کرد و مشک از مشک او ابر گردون خیره ماند از رشک او

تیره شبی چون هاویه دادی نشان زاویه چون قطره‌های راویه پیدا کواکب بر سما

این کسی دیدست کز یک راویه سرد گردد سوز چندان هاویه

راویه چشم تر و زاد غم و راحله شوق بهر این ره همه اسباب مهیا دارم