راهگذار

طالب آب بقا راه به مقصد نبرد که نه خضرش به سر راهگذاری برسد

رز لاغر و پژمرده شد و گونه تبه کرد غم را مگر اندر دل رز راهگذاریست

غبارِ راهگذارت کجاست تا حافظ به یادگارِ نسیمِ صبا نگه دارد

روز عیدست، سر راهگذاری گیریم ماهرویی بکف آریم و کناری گیریم

مردمانی که بدرگاه تو بگذشته بوند تنگدستی سوی ایشان نکند راهگذار

باد سمند سر گشت بر تن خاکیم رسان پاک کن از غبار من راهگذار خویش را

زمین هند چنان شد که تا به حشر برو ز خون به کشتی باید گذاشت راهگذار

صرف گفتار شد از دل سیهی عمر مرا دل دونیم است ازین راهگذار چون قلمم

دل ز ما نیست حق رهگذر است هرچه در راهگذار افتاده است

به خاک راهگذار حبیب می‌گفتم که ای غلام تو آب حیات در پاکی