راهنورد

روشن شود از نقش قدم شمع امیدش هر راهنوردی که مرا بر اثر آید

بشناس ایکه راهنوردستی پیش از روش، درازی و پهنا را

آن راهنوردم که تهی پایی خود را پیوسته نهان از نظر آبله دارم

ای راهنورد ره حقیقت هشدار که دیوت رکابدار است

سری ز رخنه دیوار باغ بیرون کن ز هیچ راهنوردی ثمر دریغ مدار

چون ریگ روان نرم روان مانده نگردند وامانده کسی راهنوردان ز شتاب است

گردش ازان ساخت که گردان بود کف به کف از راهنوردان بود

چند روزی ره مردان گیرد شیوه راهنوردان گیرد

عاشق آن است که بر لب بودش جان دایم دامن راهنوردان به کمر می باید

هر راهنوردی که کند دعوی تجرید تا نگذرد از هر در جهان، فرد ندانی