راهنمون

پس بزد بانگ و آمد از بیرون یکی از آن سه مرد راهنمون

به توبه راهنمون گشت باده نابم کمند دولت بیدار شد رگ خوابم

از پیشروان دل نگرانی نتوان برد پیوسته بود چشم ز پی راهنمون را

چشم بدبین به خط پشت لب او مرساد! که به آن تنگ دهن راهنمون است مرا

محتشم این در نبود جای چو من ناکسی لیک چو تقدیر بود راهنمون آمدم

وحشی هزار بادیه دورم ز کعبه کرد این بختِ بد که راهنمونِ کسی مباد

نه غریبست این از نعمت آن بار خدای این سخن راهنمونست وبه ده دارد راه

آن را که به کار تو بگوید چه و چون بر ایزد شودش سوی فنا راهنمون بر

درین خجسته سفر بر ظفر بس است تو را خدای عَزَّوَجَل یار و بخت راهنمون

بزرگوارا بعد از هزار قرعه فال مرا زمانه به صدر تو بود راهنمون