رانی

کاهم اندر کاهدان نایاب‌تر از زعفران من به رنگ زعفرانی مانده از خود شرمسار

عقل گوید عشق ویرانی کند عشق گوید عقل نادانی کند

بایرانیان گفت کین از پدر بسی خوارتر مرد و هم زارتر

بود بارانی و سرمایی شگرف تر شد آن سرگشته از باران و برف

زرد ازو جوی و زعفرانی بین سرخ ازو خواه و ارغوانی بین

مرا گویی چنین سرمست و مخمور ز چه رطل گرانی من چه دانم

به کامکاری تو پشت بخت بنده قویست که کامکاری تست اصل کامرانی من

ز پا افتاده ای را دست گیرید چو فایز بی دلی از در مرانید

زان عارض نورانی و زان طرّهٔ مشکین گردیده ملک ملهم و شیطان شده نازع

چو این گفته بشنید شیر ژیان بدین سان دل و رای ایرانیان