رام

من که از کشته شدن هم دلم آرام نیافت جای آن است که منت کش قاتل باشم

گرامی دارمش همواره چونان که دارد مردم آزاده مهمان

همَت می رساند به آرام‌گاه همت می دراندازد از ره به چاه

شبان خوابم نمی‌گیرد نه روز آرام و آسایش ز چشم مست میگونش که پنداری به خوابستی

موی می‌بشکافت مرد معنوی در کرامات و مقامات قوی

به مهر و به داد و به خوی و خرد زمانه همی از تو رامش برد

و گفت: آرام گرفتن اسباب در دل منقطع گرداند از اعتماد کردن بر مسبب الاسباب.

جان و تن دیده و دل این اکرام همه را موجب سجود آمد

مپرس از من که هیچم یاد کردی که خود هیچم فرامش می‌نگردی

ملتی را که شد فرامشکار عاقبت اشکبار می‌بینم