راقم

چون لاله جگر سوخته از داغ فراقم ای گل که از این غنچه صد تو بدرآئی

فراقم در وصال اینجا عیان بود اگرچه نقشم اندر بی نشان بود

زین گونه ام که غربت دامن گرفته، ترسم کز آتش فراقم، دود از وطن برآید

آبم ز کرم به روی کار آوردی وز موج فراقم به کنار آوردی

«که گرچه می نهی بار فراقم وگرچه می زنی تیغ زبانم

عجبی نیست کنم رو به عراق ار ز حجاز در عراقم چو عیان میر حجاز آوردی

روزی کنی به سنگ فراقم جدا ز خود روزی چنان شوی که ندانم ترا ز خود

چون سنایی شه اقلیم سخن راقم تخته تعلیم سخن

هرچند بت پرستم جویم بهشت وصلش کز دوزخ فراقم عمری عذاب داده

بیمار فراقم من و از خود خبرم نیست ای دوست ز بیمار فراقت خبری هست