راس

وین چنین روی دلستان که تو راست خود قیامت بود که بنمایی

من و صبر از فراقت حاش لله هراسانم هراسانم هراسان

تا به تیر مژه دل صید کنی از چپ و راست ز ابروان چشم تو دارد دو کمان پیوسته

سراسر بیفسرد و پژمرد باغ همان پیشرس گوهر شبچراغ

مرگ در پیش اجل از پی غم و رنج از چپ و راست خون هدر مال هباست

زبان راست گوی و دل آزرم‌جوی همیشه جهان را بدو آبروی

به راه کج مرو بشنو ز ما راست اگر نورست وگر ظلمت که ما راست

که ما راست گشتیم و ایزدپرست کنون زند و استا سوی ما فرست

صبح دورغ زن ز چه رو پیش میفتد تا صبح راستگو نفس اندر جگر شکست