ذروه

آن روی به مروه و صفا داشت وین جای به ذروه وفا داشت

پس فرشته نصرت از امر قدیر شد فرو از ذروهٔ بالا به زیر

هم ذروه کمال تو افزون ز کم و کیف هم سدره جلال تو بیرون ز منتها

چون خون ز حلق تشنهٔ او بر زمین رسید جوش از زمین به ذروهٔ عرش بَرین رسید

طایر جان را که باشد ذروه گردون مطار مرغ هستی را که اوج سدره باشد آشیان،

آنگه از روح قدس عقل بخلوت پرسید کز شرف ره بسوی ذروه کیوان که برد

بنهاد پا بکتف رسول از کمال قدر بفراشت سر بذروه عرش از علوشان

چون عراقی پیرو او شد سزد گر روز حشر خیمهٔ قدرش ورای ذروهٔ اعلا زنند

کمال تو از ذروه ی لا مکانی جلال تو از عالم لایزالی

گشاده سوی ذروه ی عرش پر روانش روان گشته سوی پدر