دیم

با شمس و قمر ندیم می باش از هر دو مراد دو سرا جو

جز عارض سیمین تو بر طره شبرنگ هرگز نشنیدیم طلوع قمر از مو

مارا همه مقصود به آمرزش حق بود المنة لله که به مقصود رسیدیم

مردیم که آه ما دل شب نگزد در جام رود می ای که مشرب نگزد

چون اشک شمع در قدم عجز داشتیم لغزیدنی‌که بر همه اعضا زدیم پا

چو مژگان نظر بند کردیم اگر نیفتد ز پرواز، بال و پر ما

سیر بام سپهر هم کردیم این هواها و هوای یار نبود

رند باش و هنر‌ آموز ز رندان قدیم تا بری گوی هنر از فلک شعبده‌باز

تا ظن نبری که ما ز آدم بودیم کان دم که نبود آدم آن دم بودیم

کوهیم که می پاره نکردیم ز سختی بادیم که می مانده نگردیم ز رفتار