دیرند

چوپاسی از شب دیرنده بگذشت برآمد شعریان از کوه موصل

بیچارهٔ توفیقند، هم صالح و هم طالح درماندهٔ تقدیرند، هم عارف و هم عامی

مشک می رنگ، بر سمن چه زنی شب دیرند، بر بدن چه زنی

همه چشم چراغ این دیرند راهب آسا همیشه در سیرند

چو مردمان شب دیرنده عزم خواب کنند همه خزانه اسرار من خراب کنند

یافتی چون که مال غره مشو چون تو بس دید و بیند این دیرند

شیرمردان در کعبه مرا نپذیرند که سگان در دیرند خریدار مرا

چو آفتاب نهان شد نهان شد از دیده نیام او شب دیرنده تیره بود مگر

گشته تا زانو به سرگین در ز کعب راستی را از در دیرند و لعب

دندان گرگ پیر چو افتاده از دهن‬ ‫قورد قوْجالیب ، چکدیرنده دیشینی‬