دی به مهر

به جلوت اند و کمندی به مهر و مه پیچند به خلوت اند و زمان و مکان در آغوشند

ببرد از ره دلم را دیو تندی به مهر اندر پدید آورد کندی

ورا سام یل گفت برگرد و رو بگو آنچه دیدی به مهراب گو

گویند دل برای چه دادی به مهر او آن کس که دیده شکل وی و دل نداده کیست

مرا در مهر بسیار آزمودی به مهر اندر ز من خشنود بودی

چو خسرو به پردخت چندی به مهر شب و روز گریان بدی خوب‌چهر

ندانم تو بدو چون او فتادی به مهر او را دل از بهر چه دادی

دی به مهر و مهر پس روز سروش وزشن، دان فرودین بهرام ورام و باد نیک اختر بود

دی به مهرست مهربانی کن کز همه چیز مهربانی به

دل من گر چنین نادان نبودی به مهر ناکسی پیچان نبودی