دولتی

خطاب هاتف دولت رسید دوش به ما که هست عرصهٔ بی‌دولتی سرای فنا

بی‌آرزو شود دل بی‌آرزو نصیب این است دولتی که تمنّا نمی‌کنند

زهی دولتی کش تو باشی وثوق زهی زاولی کش تویی روستم

در اشتیاق تو بیدار دولتی دارد کسی که یک شب چون بخت بنده خفته شود

جان بپیش دوست دادن دولتی باشد عظیم قاسمی را در دو عالم خود همین یک آرزوست

ز هر بلبل نوایی برنخیزد، صید زاغ اولی همایی کو نبخشد دولتی از وی مگس بهتر

بنده را ارشاد کن شاید رسد در دولتی هر کرا مرشد تو باشی زآسمان برتر شود

بنده ز بی‌دولتی نیست به حضرت مقیم دیو ز بی‌عصمتی نیست به جنت مکین

از تو روی دولتی هرگز به بیداری ندید دیده بختی که خاک آستانت در نیافت

گِرد سرِ دولتیان چرخ ساز تا شوی از چرخ زدن بی‌نیاز